Allt frá því löngu áður en ég varð ólétt var fæðing eitthvað sem ég kveið mikið fyrir. Ég hugsaði stundum, sagði sjaldnar, að ég væri ekki viss hvort ég myndi eignast barn því ég gæti ekki farið í gegnum fæðinguna sjálfa.

Þegar ég komst að því að ég væri ófrísk ákvað ég strax að þegar að líða færi á meðgönguna myndi ég fara í meðgöngujóga til þín Auður, því allir hreinlega dásömuðu þig. Þá fór sem fór og vegna heimsfaraldursins náði ég ekki að koma til þín í Jógasetrið, en ég var hluti af rafrænum hóp Jógasetursins í mánuð og stundaði jóga á stofugólfinu heima. Ég kenndi kærasta mínum það sem ég lærði og við hlustuðum líka saman á ýmsan fróðleik frá þér og fæðingarsögur annarra.

Þessi fæðingarsaga er tileinkuð þér því án þess að hafa hitt þig vil ég meina að þín hjálp hafi komið mér í gegnum fæðinguna. Hér kemur hún.

Ég vaknaði kl. 5 þennan góða miðvikudagsmorgun í maí, átta dögum fyrir settan dag. Hélt ég þyrfti bara að pissa en “pissaði á mig” á leiðinni á klósettið. Ég vakti kærasta minn og sagði honum hvað ég héldi að væri að gerast og hringdi upp á Sjúkrahúsið á Akranesi, þar sem við búum. Ljósan sagði að líklegast hefði ég verið að missa vatnið, ég skyldi bara vera heima og kíkja á morgunvaktina til að fá það staðfest.  Ég ætlaði ekki að byrja að taka tíma milli samdrátta strax en þeir byrjuðu strax þarna að koma með stuttu millibili, sem reyndist vera ein og hálf til þrjár og hálf mínúta – þó ekki svo slæmir. Kærasti minn eldaði fyrir okkur morgunmat en það skondna við það er að í allri spennunni mundi hann ekki hvernig hann gerði venjulegan hafragraut – svo ég borðaði skál af afskaplega vatnskenndum hafragraut. Ég fór einnig í sturtu og reyndi að átta mig á því hvað væri að gerast. Strax þarna byrjaði ég að anda í gegnum hvern einasta verk og kærasti minn hélt mér við efnið.

Við röltum upp á sjúkrahús klukkan hálf níu þar sem það var staðfest að legvatn hefði farið og ég væri komin með þrjá sentímetra í útvíkkun. Ljósmóðirin spurði hvort ég treysti mér til að fara aðeins heim aftur, sem ég gerði, og svo sagði hún „Svo er bara spurning hvort hún komi í dag eða á morgun“. Við röltum aftur heim og verkirnir urðu aðeins verri – en með öndun og þrýsting á mjaðmir frá kærasta mínum tækluðum við þá vel og ég náði að bralla ýmislegt á milli þeirra. Það sem mér fannst magnaðast við öndunina í þessum verkjum var að ég fann hvernig ég slakaði í fráönduninni alla leið niður í verkinn en það var eitthvað sem ég hafði ekki getað æft fyrr en bara þarna í augnablikinu, en mér finnst best að lýsa því þannig að mér leið hreinlega eins og ég væri að fara að pissa. “Opna, opna, opna” eins og Auður segir.

Við ákváðum að fara aftur upp á deild tveimur tímum eftir heimkomu, klukkan hálf tólf, og þá var ég komin með sex til sjö sentímetra í útvíkkun. Ljósan kveikti á glaðloftinu og lét renna í bað og á þessum tímapunkti sá ég mig fyrir mér að reyna að slaka þar á í dágóðan tíma og ná að íhuga hvort ég þyrfti deyfingu. Mér fannst glaðloftið frekar skrýtið í byrjun en eftir nokkur skipti fann ég hvað það hjálpaði mér að einbeita mér extra vel að önduninni, því maður þarf að anda ansi djúpt og hressilega með það.

Ég fór ofan í baðið um tíu mínútur yfir tólf, sem ég man svo vel því við hlustuðum á hádegisfréttir Rásar 2 stuttu seinna. Kærasti minn þrýsti á mjaðmirnar mínar og hrósaði mér á meðan ég andaði í gegnum glaðloftið. Ég man að hann sagði nokkrum sinnum „Andaðu eins og Auður kenndi okkur“ og andaði með mér, eða „Mundu það sem Auður sagði, það er þinn tilgangur að koma dóttur okkar í heiminn“. Að fréttunum loknum var staðan þannig að eg var komin með rembingsþörf. Það var staðfest klukkan 12.45 að ég var komin í fulla útvíkkun. Við tók klukkustund af rembing, en á milli rembinga andaði ég ýmist í gegnum glaðloftið eða bara sjálf til að ná slökun. Klukkan 13.38 fæddi ég dóttur mína – deyfingarlaust í baði. Sjálfri mér til svo mikillar undrunar því einmitt þannig hafði draumafæðing verið í mínum huga.

Þetta var án efa það magnaðasta sem ég hef upplifað. Að koma dóttur minni í heiminn og fá hana á bringuna mína er eitthvað sem ég mun aldrei gleyma.

Fyrir nokkrum mánuðum fannst mér það eina sem kærasti minn þyrfti að vita um fæðinguna vera að það yrði rosalega vont og að ég ætlaði að fá mænudeyfingu, og hann skyldi biðja um hana um leið og við kæmum. Hversu mikið hugsunarhátturinn minn breyttist eftir að ég fór í nokkra rafræna jógatíma er magnað, og það þótti kærasta mínum líka mesta breytingin á mér.

Án þess að hafa nokkurn tímann mætt í Jógasetrið á ég því svo mikið að þakka. Verði ég svo lánsöm að fara í gegnum aðra meðgöngu veit ég það eitt að þá mun ég sko mæta í setrið.

Takk fyrir allt, Auður og Jógasetrið! <3