Kæra Auður,

Í dag er yndislegi sonur minn sex mánaða. Í sex mánuði hef ég ætlað að skrifa þér til þess að deila með þér og öðrum sköpunargyðjum mögnuðustu upplifun lífs míns, fæðingu sonar míns, sem er mitt fyrsta barn.

Það var á fallegum vetrardegi í mars sem ég vakna klukkan fimm að morgni með verk. Ég var gengin 41 viku og 2 daga og búin að vera bíða óþreyjufull eftir fæðingu. Kvöldið áður hafði ég verið í jógatíma hjá þér, á dýnu aftast í salnum, en alla þá 4 mánuði sem ég hafði mætt í jógað var ég alltaf á sama staðnum í salnum; fremst til hægri. Þú horfðir á mig þar sem ég var aftast í salnum og sagðir “ég sé að þú ert að fara af stað, þú glóir”. Ég hló og hugsaði til allra þeirra í kringum mig sem voru stöðugt að spyrja hvort ég ætlaði nú ekki að fara koma þessu barni í heiminn.

En aftur að morgninum eftir, þessi verkur var öðruvísi en allir þeir verkir sem ég hafði upplifað á meðgöngunni og ég vissi innst inni að þetta væri verkurinn sem ég var búin að vera bíða eftir. Ég hélt ró minni, vakti kærasta minn til þess að biðja hann um að sleppa því að fara í vinnuna, fór síðan út í góðan göngutúr með hundinn okkar og þegar ég kom inn skreið ég upp í rúm og fór aftur að sofa með hundinn til fóta í rúminu, ég er viss um að hann skynjaði hvað væri að fara gerast. Ég vaknaði aftur kl tvö eftir hádegi, ég var öll svo róleg og yfirveguð og að vissu leiti ólík sjálfri mér en ég á það til að stressa mig á öllum smáatriðum í kringum mig. Ég fór á klósettið þar sem að slímtappinn fór, en ég var samt að efast um að svo væri. Ég hafði aldrei upplifað þetta áður og mér fannst ég ekki geta verið viss um að þetta væri slímtappinn.

Ég færði mig fram í stofu og kom mér fyrir í sófanum fyrir framan sjónvarpið og kærasti minn spyr hvað ég vilji úr búðinni, ég vildi ekkert annað en piparhúðaðar möndlur og hann fór því út í búð að kaupa þær. Klukkutíma síðar kemur hann heim eftir að hafa farið í fjórar búðir og í þeirri síðustu fann hann piparhúðuðu möndlurnar. Klukkan þrjú var ég farin að efast um að ég væri virkilega farin af stað, eftir að ég hafði lagt mig voru verkirnir ekki verulega miklir og ekki reglulegir og ég hafði það bara ágætt. Ég fór því að hafa mig til fyrir matarboð sem okkur var boðið í um kvöldið. Klukkan fjögur ákvað ég að hvíla mig aðeins aftur í sófanum og þar sem ég ligg útaf finn ég tilfinningu eins og ég hafi pissað á mig. Ég stend upp og kem mér í átt að klósettinu á meðan vatnið lekur rólega niður fótleggina. Jú legvatnið var að fara. Ég ákvað á þessari stundu að hringja niður á Landspítala og láta þær vita af mér. Þar talaði ég við ljósmóður sem að dró verulega úr mér, hún sagði að það væri ekki endilega vatnið sem hefði verið að fara, það gerðist sjaldnar að vatn færi svo snemma í fæðingu, og þó að vatnið væri farið væri það ekki endilega merki um að ég væri farin af stað og þar sem barnið væri skorðað ætti ég bara að halda mér heima, taka verkjalyf og bíða, en koma til þeirra morguninn eftir. Að vissu leiti fékk þetta símtal mig til að efast um allt ferlið, ég efaðist um sjálfa mig, ég efaðist um að þetta væri legvatnið, ég efaðist um að slímtappinn hefði raunverulega farið fyrr um daginn, ég efaðist um að ég væri komin af stað í fæðingu og ég var fúl yfir þessu öllu saman. Ég settist aftur í sófann og sagði kærastanum að fara bara inn í herbergi í tölvuna, ég hefði það bara fínt frammi ein. Hann hló að mér að skipa sér í tölvuna og bað mig um að láta sig vita ef ég vildi fara í matarboðið, ég væri nú búin að hafa mig til fyrir það. Þegar ég sat í sófanum fann ég að verkirnir ágerðust og ég var farin að þurfa að standa upp. Þetta var svipað túrverkjum sem ég fæ en leiddi þó meira niður í fætur og aftur í bak í neistum. Ég tók á móti hverri hríð standandi og þetta ágerðist hratt. Ég stóð við stofugluggan og hallaði mér fram í hverri hríð og naut útsýnisins á meðan, birtan var svo falleg! Eftir að hafa tekið á móti nokkrum hríðum áttaði ég mig nú á því að það væri sanngjarnt að láta kærastann vita að þetta væri byrjað. Ég sendi honum skilaboð á facebook um að koma fram (því ég bara vildi ómögulega eyða tíma á milli hríða í að ganga að tölvuherberginu). Ég heyrði svaka læti þegar hann kemur í loftköstum fram og spyr afhverju í ósköpunum ég hafi ekki látið vita fyrr. Ég var hins vegar hin rólegasta enda hafði ég bara haft það gott ein með sjálfri mér og tekið hverri hríðinni fagnandi vitandi það að hún færði mig nær drengnum mínum.  Við létum vita að við kæmum ekki í matarboðið og horfðum svo á tvær bíómyndir saman í stofunni á meðan hann setti heita bakstra á bakið á mér í hverri hríð. Hann tók tíma á milli hríða en ég vildi ekki verða of upptekin af slíkum mælingum. Ég hef aldrei á ævi minni verið jafn yfirveguð og róleg. Ég var að nýta mér allt það sem ég hafði lært í meðgöngujóganu án þess að þurfa mikið að hafa fyrir því, það kom bara yfir mig þessi mikli jógaandi og ég var í algerri núvitund. Þegar tíminn fór að styttast á milli hríða vildi hann að við færum að koma okkur niður á Landspítala. Hann hringdi á fæðingardeildina og sagði þeim frá gangi mála. Hún sem var á hinum enda línunnar vildi fá að tala við mig, hún spurði hvort ég væri að eiga mitt fyrsta barn, ég jánka því og aftur upplifði ég hana efast um allt sem ég hafði að segja um eigin líðan, þær vildu að ég væri lengur heima í hríðunum þar sem ég hefði það nú bara ágætt og þá fór ég aftur að efast sjálfa mig. Ég efaðist um að ég væri komin af stað í fæðingu! Þrátt fyrir að hríðirnar væru að koma á 5 mínútna fresti! Þegar fór að nálgast miðnætti kastaði ég upp og þá hætti kærastanum að lítast á blikuna, hann hringdi í mömmu mína sem kom til okkar að sækja hundinn. Þegar mamma sá mig bað hún okkur um að fara koma okkur upp á deild, við værum nú ekki með aðstöðuna til þess að hafa þetta heimafæðingu. Ég var 10 mínútur að ganga niður fjórar hæðir út á bílaplan, á hverjum stigapalli stoppaði ég til að taka á móti hríð, ég lokaði augunum og andaði mig í gegn, eins og ég væri á brimbretti í gegnum ölduna. Það voru örugglega bara 3 mínútur á milli! Bílferðin var erfið, ég gat ekki setið þegar hríðarnar komu og þurfti að lyfta rassinum upp frá sætinu og svo snúa mér öfugt í sætinu. Mamma elti okkur upp á deild þar sem að hún var sannfærð um að ömmubarnið myndi skjóta sér í heiminn á leiðinni, það gerðist nú ekki og við kvöddum mömmu og hundinn á bílaplaninu. Þegar upp á fæðingardeild var komið tók á móti mér yndisleg ljósmóðir, Hildur Sólveig, hún mældi 5 í útvíkkun og ég bað um fæðingarstofu með baði, enda hafði ég heyrt margar góðar sögur í tímum hjá þér af fæðingu í baði. Ljósmóðirin tjáði mér að það væri engin stofa laus með baði en bauð mér að byrja að vera inná annarri fæðingarstofu þar til stofa með baði myndi losna. Við fórum inn á fæðingarstofuna og í hverri hríð lokaði ég augunum og nýtti allan minn innri styrk til að anda mig í gegnum ölduna. Á þessum tímapunkti gat ég lítið talað og fannst færa mér mestu rónna að hafa augun lokuð, öll samskipti við ljósmóðurina fóru fram í gegnum kærasta minn. Hún spurði hann hvort ég hefði verið í meðgöngujóga, hann sagði henni að ég væri búin að vera hjá þér Auður og á þessum tímapunkti fann ég að ég var að gera rétt. Ég fann fyrir trausti innra með mér og að allt þetta ferli væri á góðri leið. Um hálftíma eftir að við vorum komin inn á fæðingarstofuna fór ljósmóðirin fram að sækja sér kaffi og um leið og hún fer út af stofunni finn ég þessa skrítnu tilfinningu, ég bað kærasta minn um hringja bjöllunni, strax STRAX! Hann hringir bjöllunni og þegar ljósan kemur inn öskra ég “ÉG ÞARF AÐ KÚKA!!”. Hún bað mig um að koma mér upp á bekkinn svo hún geti skoðað mig. Jú 10 í útvíkkun takk fyrir og ég mátti bara byrja að rembast í næstu hríð. Næsta hríð mætti og ég rembist, önnur hríð kemur og ég rembist aftur, þær sáu í höfuðið á stráknum mínum og buðu mér að finna fyrir því. Þriðja hríð siglir yfir mig og aftur rembist ég, hjartsláttur drengsins var að hægjast og ljósmæðurnar og læknanemi sem var viðstaddur ákveða að kalla til lækni. Ég heyrði allt sem fór fram en ég fann fyrir svo miklu trausti á sjálfa mig og alheiminn að ég var ekki einu sinni hrædd þó þær væru að tala um hjartsláttur barnsins míns væri að hægjast. Drengurinn þarf að koma í næsta rembingi sögðu þær mér og að þær þyrftu að klippa, ég öskraði hæsta öskri sem ég hef á ævi minni öskrað og ég tók þær á orðinu og rembdist af öllum lífs og sálar kröftum. Ég fann fyrir barninu mínu skjótast í heiminn og áður en ég vissi af var hann komin á bringuna mína. Klukkan var 7 mínútur í tvö að nóttu og ég var komin með barnið mitt í fangið, rúmum klukkutíma eftir að ég hafði komið upp á deild. Þetta var fallegasta barn sem ég hef á ævi minni séð og ég taldi tær og fingur og horfði út um gluggann þar sem ég sá snjókornum kyngja niður undir gulri birtu ljósastauranna.

Þetta er magnaðasta stund lífs míns og ég er viss um að sú upplifun sem ég fékk í tímum hjá þér hafi komið sér vel í þessu ferli. Ég er svo spennt að eiga fleiri börn og upplifa þetta allt aftur. En eitt veit ég, að í næstu fæðingu ætla ég aldrei að efast, ég ætla að trúa og treysta á sjálfa mig alla leið.

Yrsa GuðrúnÞorvaldsdóttir