Dagbjört Reginsdóttir – Stefania fædd 24.03.2015

Sæl elsku besta Auður mín.

Ég ætlaði fyrir svo lifandi löngu að vera búin að senda þér fæðingarsöguna mína að ég var farin að halda að hún ætti ekki við…. en svo er hún svo skemmtileg að ég ákvað að slá til. Dóttir mín hún Stefanía er núna rúmlega eins árs gömul og betra barn er ekki hægt að hugsa sér.

En sagan mín er ekki bara um fæðinguna hennar Stefaníu heldur allt ferlið sem að henni bjó og hvað ég lærði óendalega mikið á þessu.

Svo ég kynni mig þá heiti ég Dagbjört Reginsdóttir, ég er 38 ára gömul og er læknir. Ég ákvað að fara í læknisfræði 27 ára gömul, varð svo ólétt á 6. og síðasta árinu í læknisfræði og í undirbúningi mínum fyrir þá fæðingu þá ákvað ég að fara til Spánar í skiptinám og vera þar á fæðingardeild í 6 vikur og tók svo loka verknámið mitt og próf í kvenn og fæðingarlækningum í Ungverjalandi þar sem ég var í skóla. Eftir þá dvöl var ég fullviss um að ég vissi allt um fæðingar. Eða það taldi ég. Eftir þessa reynslu var ég hrædd og fullviss um eigin vangetu og mátt. Þarna sá ég hvernig kúltur, trú og aldur kvenna getur verið breytilegur. T.d. eru ekki einu sinni til ljósmæður í Ungverjalandi. Þar eru hjúkkur og fæðingarlæknar sem flestir eru karlmenn. Konur fæða 1-2 börn og mikið um keisara og inngrip.

Ég kom heim og taldi mig ekki þurfa frekari undirbúning. Verið í yoga frá unglingsárum og ég kunni að “anda”.

Svo fór fæðingin eins og ég bjóst við. Löng, verkjuð og ég þurfti hjálp. Tók 19 tíma, mænudeyfing og allir að snúast í kringum okkur. Því að svona sá ég þetta fyrir mér. En ég fæddi þreyttan dreng sem var fullkominn.

Svo varð ég ófrísk 3 árum síðar í annað skiptið með öðrum manni og í mínu heimalandi og þá deildarlæknir og ákvað því að ráða mig á kvenna og fæðingarsvið í 6 mán fyrir fæðinguna mína. Undirbúa mig aftur.

Ég tók á móti börnum í keisurum, gerði sogklukku, fór í bráðakeisara, saumaði rifur og taldi mig kunna allt sem kunna þurfti.

Hætti svo að vinna eins og ráðlagt var og fór í yoga því tíminn gafst.

Þar átti sér magnaðasta hugarfarsbreyting sem ég hef upplifað hjá sjálfri mér.

Því að við læknar þurfum nefnilega að minna okkur á að aðkoma okkar í lífi fólks er ekki normið. Við komum inn í þegar hlutirnir ganga ekki upp, þegar útaf bregður. Því getur sýn okkar á lífið verið skökk. Því fæðing…. er ekki sjúkdómur eða slys. En þegar eitthvað bjátar á, erum við með heimsins flottustu lækna og ljósmæður sem við getum verið stolt af og reitt okkur á 100%.

Hjá Auði í jogasetrinu átti ég yndislegar stundir þar sem mér var sagt að ég væri kraftverkakona sem gæti allt. Ljósið og gleðin og kyrrðin var mér ómentanleg. Því að ég þurfti að undirbúa fæðinguna mína…. í huganum, með mér sjálfri. Hvernig “ég” ætlaði að fæða dóttur mína. Ég fékk að tengjast henni og elska okkur saman þegar við vorum eitt. Þegar ég var orðin alltof stór og gat varla beygt mig, fékk ég stuðning og endalausa jákvæðni frá þér (Auði) og henni Satnam Kaur vinkonu okkar. =) Þegar ég kom heim ur joganu höfðu strákarnir mínir orð á því hve hamingjusöm ég væri alltaf þegar ég kom heim. Ég spilaði fyrir þá lögin sem við hlustuðum á í tímunum og voru þeir mjög áhugasamir um þetta allt. Ong namo var mjög vinsælt á heimilinu og oft allir að syngja saman fyrir fæðinguna!

Að heyra sögur af heimafæðingu og hinar fæðingarsögurnar voru rosalega uppörvandi.  Ég efaðist aldrei um að fæðingin yrði ekki stórkostleg. Verkurinn sem kæmi væri “kraft”verkur og mitt væri að gefa eftir og treysta á líkamann og mig.

Þegar að fæðingunni kom þá var ég dag frá gangsettningu og einn dag frá 42 vikum. Búið var að hreyfa við belg og nalastungur  en tíminn var greinilega ekki réttur fyrr en þarna. Dóttir mín fæddist gargandi spræk, fullkomin, 3 tímum frá fyrsta verk, rétt eins og ég hafði alltaf ímyndað mér.

Við brunuðum fljótlega upp á fæðingardeild því að hríðarnar voru strax sterkar og stutt á milli. Þegar við komum upp a deild var ég með útvíkkun 9 af 10 og rembingsþörf komin. En dóttir mín sneri með andlitið upp en ekki niður og því þurfti ég að ýta vel á eftir henni og þurfti ég að rembast í nærri klukkustund af þessum þrem klukkustundum sem fæðingin tók.

Barnsfaðir minn var minn klettur og án hans hefði ég aldrei viljað vera. Hann sem er alltaf svo sterkur og ekki mikið fyrir að sýna tilfinningar, grét gleðitárum þegar hún kom i einni gusu út. Hann studdi við mig og las mig svo vel svo. Algjörlega ómissandi.

Meðan á fæðingunni stóð náði ég að hugleiða, einbeita mér að því að slaka og gefa eftir. Því ég trúði á að við værum óhultar og sannfærð um að allt færi á besta veg.

Það sem hins vegar gerðist var það að fylgjan varð eftir og þurfti að sækja hana í svæfingu. Yndislegt! hugsaði ég…. þá er hægt að sauma mig í svæfingu!!

En helsti lærdómurinn úr þessu er að næst verð ég líka að sjá fyrir hvernig ég mun fæða fylgjuna.

Það sem eftir tók var yndislegur tími með lítillri dömu sem hefur brætt hjörtu okkar og styrkt ástina. Fæðingin var reynsla sem styrkti okkur foreldrana í að trúa á hvort annað, við trúum því að við erum megnug og þurfum á hvort öðru að halda í jákvæðum skilningi.

En Auður, ég vona að þetta hafi ekki verið of mikil langloka en mér finnst skipta svo miklu máli að koma að minni fyrri sögu þar sem ég taldi, eins og margar af mínum kynsystrum, að fæðing væri ógnvekjandi og nær óyfirstíganleg.  Ég er svo þakklát fyrir að hafa upplifað yndislega fæðingu. Þetta var mín draumafæðing! Ég get ekki beðið eftir að eignast mitt næsta. Takk fyrir mig!

Dagbjört Reginsd