Það var annasamt vor. Ég kláraði verkefnin mín og ferðaðist vestur, suður, austur og ætlaði að vera viðbúin í þetta skiptið, ekki undirbúin en viðbúin. Ég ræktaði blóm. Umpottaði, vökvaði, elskaði blómin og þau elskuðu að vaxa með mér. Á kvöldin fékk ég ítrekað boð um fæðingarupphaf en alltaf gekk það til baka. Eftir því sem við biðum nálgaðist möguleikinn á að heimafæðingarljósan gæti verið með okkur í þetta skiptið. Hún var í útlöndum. En hún kom til landsins og hún kom austur og barnið enn ófætt. Við fengum skilaboð frá henni á þriðjudagskvöldi um að allt væri tilbúið, “og sofið rótt” sagði hún. Við A vorum eitthvað ekki samstillt um kvöldið og ég fór í bað. Með granatepli. Ég fyllti baðherbergið gufu, spilaði tónverkið sem systir mín samdi um samband okkar við föður okkar sem er farinn. Og ég kroppaði berin úr granateplinu og þau féllu í þríhyrningsformið milli brjóstanna og hæðarinnar sem umvefur barnið okkar. Þannig lá ég, andaði eins og hvalur og vingaðist við heiminn og heimilið.

Klukkan þrjú vakna ég. Sofna og vakna, sofna og vakna. 3.20. Ég sendi sms til ljósunnar og mömmu en veit ekki hvort þetta er kallið, eða kallið úlfur-úlfur. Uppúr hálf fjögur förum við hjónin á stjá, ársgamall drengurinn okkar sefur inni hjá okkur. Tengdamóðir og níu ára stjúpsonur inní öðru herbergi. Arnaldur stekkur í verkin af milli umhyggju; blása upp laugina, tengja slönguna, setja plötu á fóninn. Mamma fær skilaboð um að undirbúa komu tengdó og strákanna til sín. “Svo verður allt bara eins og um var rætt.” Ljósan á línunni, ljósan á leiðinni. Ég get ekki beðið. Arnaldur lætur renna í bað og mér liggur svo á að ég legst í tómt baðið. Það fyllist hægt. A veit að ég er í fæðingu, því hann þekkir strauminn frá því í fyrra. Hann veit það, en ég er löngu farin á annan stað svo djúpt inní mér. Mér finnst hlutirnir verða að ganga hraðar fyrir sig; talaðu hraðar, segðu henni að koma fljótt, fylltu laugina hraðar. En ég næ mér ekki útúr hægri þungri vímunni og byrja að kyrja. Röddin ferðast niður raddböndin, djúpt ofaní kviðinn og niður í mjöðm og þrýstist upp aftur af miklum krafti. Ég syng og líkaminn syngur þrjár hríðar. Ég stend upp og lít í spegilinn. Ég hef aldrei séð andlitið á mér svona slakt. Ég er í algjörri vímu og rugga mjöðmunum til. Maðurinn minn kemur í gættina á baðherberginu með garðslöngu í hendinni. Í því augnabliki er eins og líkaminn hrynji inní mér, frá brjósti og niður fæðingarveginn. Vatnið smallast í gólfið og mjúkt fitugt barnshárið liggur í lófanum á mér. “Þetta verðum bara ég og þú elskan” segi ég og baðherbergið breytist í skógarbotn. Hann er rakur og hlýr og lyktar af frjósemi. Ég stjórna ekki lengur. Líkaminn tekur við og leiðbeinir af áræðni og elsku. Ég stíg gleytt spor, lækka mjaðmirnar, styð mig við gamlan fallinn trjábol. Handleggirnir taka dýfuna með mjöðmunum, grípa stúlkubarnið og renna því uppí fangið á mér. Arnaldur fangar okkur. Þarna erum við eitt augnablik, eina eilífð. Hring inní hring inní hring inní hring.

Trjábolirnir teygja sig uppí himininn, sólarglæta skín á nefbroddinn. Stúlkan grætur lífsöskrinu, ég flissa. Ljósan er á línunni og Arnaldur leitar í rólegheitum að hreinni skóreim til að binda fyrir strenginn. Allt er svo ljúft og svo fyndið. Já var það svona, svona sem hún ætlaði að hafa þetta? Tengdó birtist. Hún er í uppnámi. En til hvers? Hún hálf skammast sín og herðir sig upp. Við heyrum kall innan úr herbergi og hún sækir litla drenginn okkar sem gleðst svo innilega að finna systur sína í fanginu á mér. Mamma kemur og stjúpsonurinn skríður framúr, og allir hringast um undrið á baðgólfinu. Elsku ljósan okkar, sem leiddi okkur gegnum þetta allt af svo mikilli alúð að enginn þurfti neinu að kvíða, hún kemur í kotið og blessar allt með heitum höndunum.

Mjúki eiturgræni mosinn sem ég ligg á er uppblásinn plastkútur sem líkist dekki. Sonur minn lemur mig í hausinn með garðslöngu. Hálfuppblásin fæðingarlaug er eins og illa gerður hlutur á stofugólfinu. Það er fylgja á eldhúsborðinu. Og stúlkubarnið okkar er fætt, á Margrétarmessu. Messu Margrétar þeirrar sem var dýrðlingur kvenna í barnsnauð. Við sofnum inní rísandi tungl og við vöknum inní hásumar. Hring inní hring inní hring inní hring.

Í annað skipti fékk ég tækifæri til að hitta Auði á meðgöngu. Hún horfði stíft og hlýtt á mig og sagði: “Ertu að hugsa um heimafæðingu?”. Hún vissi að ég vissi að líkaminn minn vissi að þetta myndi vera einhvernveginn svona. Kvenlíkami á meðgöngu er næmur og viðkvæmur dansari. Og það er sálin líka. Og meðgangan mín er lærdómsferli um að bjóða sársaukann velkominn, taka við, sætta við. Leyfa tilfinningum og hugsunum að líða gegnum okkur svo þær komist út, reynsla er mold. Engin mold; ekkert lótus.

Karna Sigurðardóttir.