Elsku Auður, mig langar að byrja á að þakka þér og öllum mömmunum fyrir samfylgdina á meðgöngunni. Það er ómetanlegt að koma í Jógasetrið og fá að iðka jóga og tengjast barninu á meðan meðgöngunni stendur.

Á fyrri meðgöngunni, fyrir 7 árum, byrjaði ég hjá þér í kringum 25 viku en ég beið ekki nema fram á 16 viku í þetta skiptið og sé ekki eftir því.

Við ákváðum mjög snemma á meðgöngunni að stefna á heimafæðingu. Mörgum fannst það skrýtið og skildu ekki afhverju í ósköpunum við myndum vilja það. Tilhugsunin að vera heima, vitandi hvað væri til í ískápnum, þekkja klósettið, sturtuna og allar aðstæður til hins ítrasta og vita hvað við getum gert hvar og geta fært sig frjás á milli staða fannst okkur heillandi. Covid gerði ekkert annað en að styrkja stöðu okkar í þessu ferli og við þurftum ekki að hafa neinar einustu áhyggjur yfir því að maðurinn minn fengi ekki að vera viðstaddur fæðinguna. Við fórum líka á parakvöldið í Jógasetrinu og tengdumst hvort öðru enn betur í gegnum það.

Ég átti síðast á 38 viku og var þá frekar óviðbúin fæðingunni en núna var ég farin að fylgjast með vísbendingum um fæðinguna í kringum þann tíma og endaði á að eiga á 38 viku +3dagar. Ég nýtti allar stundir í að undirbúa mig, fór út í dásamlegu náttúruna okkar eins mikið og ég gat til að tengjast náttúrueðlinu. Aðfaranótt fimmtudags vakna ég um 3 um nóttina með væga óreglulega verki og held áfram að sofa eins og ég get. Við fjölskyldan vöknum svo um 7 og saman komum við dóttur okkar í skólann kl 9 og förum svo í göngutúr í náttúrunni, leikum okkur, kúrum, setjum á tónlist og dönsum þar sem enginn sér til okkar. Við höldum svo áfram deginum, ég stoppa hér og þar, hvar sem er, og bið manninn minn að koma í standandi borð með mér eins og ekkert væri eðlilegra. Setjumst saman á kaffihús og fáum okkur bröns en höldum svo fljótlega heim þar sem verkirnir ágerast.

Við förum svo að setja upp laugina sem við höfuðum fengið hjá Björkinni fyrr í vikunni. Ég kem blómunum mínum fyrir í kring um laugina og hef boltana og lavander/lemon spreyið tilbúið við laugina líka. Ég fer ofaní þegar hún er tilbúin og þvílíka verkjastillingin. Reyndar svo mikil að samdráttum fækkaði og það hægðist aðeins á öllu. Um 16 kemur ljósmóðir frá Björkinni og segir að það sé ekkert verra að það hægist aðeins á ferlinu og ég fái að hvíla mig vel fyrir loka bylgjurnar. Hún skoðar mig fljótlega, að minni ósk, og ég er þá með 4-5 í útvíkkun. Ég fer ekki strax aftur ofan í laugina, ég vildi ná samdráttunum aftur upp og með því að gera standandi köttur og kú fann ég að ég væri að hjálpa kraftaverkinu okkar að komast í heiminn, færast niður fæðingarveginn. Ég gat nánast framkallað samdrátt með því að gera standandi köttur/kú sem kom mér svo á óvart því í fyrri fæðingu var mér sagt að ég væri einfaldlega ekki að fá nógu sterka samdrætti til að framkalla fæðingu og mamma mín fékk aldrei nógu sterka samdrætti svo það þurfti að setja upp dreipi/gefa nefsprey. Hérna náði ég að taka tökin til mín og skrifa nýja sögu.

Ég fór aðeins aftur ofaní laugina en vildi svo koma uppúr. Ég var svo fegin að hafa ekki verið búin að ákveða að eiga ofaní í lauginni heldur hafa hana sem möguleika því það var svo gott að koma uppúr og finna bylgjurnar koma aftur af meiri hörku.

Maðurinn minn stóð eins og klettur við mig allan tímann, ég man að ég bað um klaka á einum tímapuntki undir lokin og hann ætlaði að stökkva til en ég sagði svolítið harkalega við hann, “nei, þú verður hér, Harpa (ljómsóðir) sækir klaka”. Hann hélt mér uppi þar sem ég var í djúpri hnébeygju í hvert sinn sem það kom samdráttur. Haföndunin hjálpaði mér mikið framan af og sömuleiðis tilhugsunin um að vera opinn farvegur fyrir nýja lífið. Ég hummaði svo með sjálfri mér slaka, slaka.

Ljósmóðirin hjálpaði mér, eða réttar sagt litla krílinu okkar, að koma sér í betri stöðu í grindinni og þá var komið að þessu. Nú vildi ég rembast. Ég rifnaði mjög illa í fyrri fæðingunni og ég fann þegar á hólminn var komið að ég var hrædd um að rifna aftur þó ég hafi unnið mikið með þessar tilfinningar fram að fæðingunni. Maðurinn minn fann það á mér og hvatti mig áfram og sagði að þetta yrði allt í lagi, kraftaverkið okkar væri að koma og ég þyrfti að slaka á og hjálpa honum í heiminn. Höfuðið var komið hálfa leið út og ég beið í 3-4 bylgjur og andaði bara í gegnum þær án þess að rembast. Ljósurnar og maðurinn minn hjálpuðu mér í nýja stellingu, sem þær kölluðu spretthlauparann, hálfgert “low lunge” með annan fótinn fram og hinn aftur eins og ég væri að fara að taka af stað í spretthlaupi. Svo kom að því að ljósmæðurnar báðu mig um að rembast vel í næstu bylgju. Ég gerði eins vel og ég gat og eftir tvær bylgjur í viðbót gusaðist gullið okkar út og þvílíki léttirinn og gleðin sem braust út við að heyra gráturinn hans. Hann var fæddur 20:21 eftir ca 4 tíma í virkri fæðingu.

Ég hélt á honum húð við húð og lagðist svo útaf með hann í rúmminu okkar og áður en ég vissi af var hann búinn að finna brjóstið og byrjaður að sjúga. Þá hjálpaði ljósmóðirin mér að fæða fylgjuna og þegar hún var komin út fékk hún nægan tíma til að klára að púlsa út og svo klippti maðurinn minn á naflastrenginn og við héldum áfram að liggja saman með nýja kraftaverkinu okkar. Við erum í skýjunum með fæðinguna, samvinnan og samheldnin í teyminu var ólýsanleg. Við fengum að gera hlutina alveg eftir okkar vilja en ljósmæðurnar voru alltaf til taks og tilbúnar að koma með sínar hugmyndir þegar við leituðum eftir þeim. Harpa og Arney voru viðstaddar hjá okkur og þær sýndu ferlinu svo mikla virðingu og töluðu af svo mikilli virðingu við okkur sem við erum afar þakklát fyrir.

Í rembingnum náði ég ekki alveg að halda hafönduninni enda er það kannski ekki raunhæft markmið en það sem hefur komið mér mikið á óvart og ég fann ekki eftir síðustu fæðingu eru samdráttaverkir í leginu eftir fæðinguna. Þar hefur haföndunin bjargað mér! Að anda alveg ofan í verkinn og sleppa alveg tökum á verknum á fráöndun. Öndunin finnst mér líka hjálpa mikið í fyrstu tökum brjóstagjafarinnar þegar geirvörurnar eru sárar. Með hjálp öndunarinnar næ ég að slaka öxlunum niður frá eyrunum og finn þá hvernig allt verður auðveldara. Þegar ég geri hafhljóðið er svo nánast eins og ég sé að kveikja á krana, það hjálpar svo mikið í að koma flæðinu af stað. Annað sem hefur hjálpað mér mikið er að vera sem mest með hann húð við húð og sleppa því að fara í sturtu, leyfa honum að njóta þess að þekkja mig á lyktinni minni, lyktinni okkar. Það er kannski ekki fyrir alla en ég held að hann sé öruggur með sig því hann þekkir mig svo vel, á lyktinni, lyktinni okkar.

Kvenlíkaminn er ótrúlegur og eftir því sem við konur tengjum betur við okkar innsæi í öllu ferlinu sem meðganga og fæðing er, því líklegra tel ég vera að við höfum tækifærið til að upplifa jákvæða, valdeflandi og uppbyggjandi fæðingu. Það krefst undirbúinings, og þá aðallega andlegs undirbúnings tel ég og það vera svo mikilvægan þátt í því sem Auður og samfélagið sem Jógasetrið er veitir okkur konum á meðgöngunni.

Þakklæti er mér efst í huga. Lífið er dásamlegt. Lífið er allskonar.

Kærar kveðjur, Guðrún, Árni og Arnaldur Smári