Elsku Auður og allar hinar í Jógasetrinu.
Mig langar til að byrja á að þakka ykkur fyrir allar dásamlegu stundirnar síðustu mánuði. Ég skráði mig upphaflega í meðgöngujogað ykkar því ég á nokkrar vinkonur sem sögðu það hafa bjargað þeim við undirbúning fyrir fæðingarnar þeirra. Það sama á við um mína reynslu!

Þann 11. október fæddist dóttir okkar, Ásthildur Bára, eftir langa bið. Ég var sett þann 30. september og þegar sá dagur rann upp reyndi ég að gera eitthvað skemmtilegt, fara í jóga, borða góðan mat með enn betri vinum og pæla ekki of mikið í þessum setta degi og það gekk mjög vel. Þegar ég var komin 6 daga fram yfir var þreytan farin að segja til sín, ég svaf lítið sem ekkert og var þreytt á að bíða og svara endalausum skilaboðum : “jæja hvað er að frétta??” Öll trixin í bókinni voru prófuð en ekkert virkaði og taugarnar urðu trekktar yfir því hvort að líkaminn minn gæti virkilega ekki komið fæðingu af stað?! Daginn eftir fór ég í skoðun þar sem belgurinn var losaður og ég reyndi að  losa mig við þessar eitruðu hugmyndir sem eyddu traustinu sem ég hafði byggt upp í 9 mánuði til líkamans fyrir komandi verkefni.

Þegar ég var komin 10 daga fram yfir ákváðum við maðurinn minn að fara í afmæli ömmu hans og fara þannig út úr húsi fyrir eitthvað annað en bara göngutúr, jógatíma eða búðarferð. Ég fór í sturtu fyrir afmælið og þá fór slímtappinn. Þvílíka gleðin, loksins eitthvað að gerast! Amma mín, sem eignaðist 6 börn, sagði alltaf að börnin kæmu innan tveggja sólarhringa frá því að slímtappinn færi og ég ákvað því að trúa og treysta ömmu og mömmu minni sem á 5 börn sjálf. Mikið var gaman að hitta fólk þótt flestir töluðu ekki um annað en hvenær frænka myndi láta sjá sig og ég gat svarað því að það yrði vonandi ekki langt í það þar sem við værum bókuð í gangsetningu tveimur dögum síðar. Þegar heim var komið byrjaði ég að finna fyrir vægum túrverkjum en þorði ekki að leyfa mér að vona að eitthvað væri að gerast alveg strax. Kl. 10 sama kvöld fór ég í bað og byrjaði að finna sterkari verki. Um kl. 23:30 byrjaði ég svo að tímasetja verkina enda fannst mér allt gerast svo hratt.

Nóttin leið og ég svaf ekki neitt, verkirnir komu með 6-8 mínútna bili alla nóttina svo ég setti jóga lagalistann í gang og  „hafandaði“ mig í gegnum verkina. Á milli verkja reyndi ég svo að hvíla mig og pæla ekki of mikið í því að ég svæfi ekki heldur reyndi ég að gleyma mér aðeins. Þegar verkirnir fóru að versna upp undir morgun fór ég að bæta við einni af jóga æfingunum til að ná betri slökun í gegnum verkina. Sat á hnjánum og þegar verkurinn byrjaði reisti ég mig með hendur upp og lét öndunina stjórna leiðinni niður og hendur með.
Þetta kom mér í gegnum nóttina án þess að þurfa vekja manninn minn því ég hugsaði að ef dóttir okkar kæmi fljótt þá yrði hann í það minnsta að vera úthvíldur til að hugsa um okkur mæðgur.
Kl. 6 um morguninn lét ég renna í bað og hringdi upp á deild til að láta vita að við kæmum mögulega síðar um daginn og ég þyrfti því ekki gangsetninguna daginn eftir. Þegar þetta var voru ca. 5 mínútur á milli verkja en mér leið samt eins og ég hefði stjórnina og vantaði ekki frekari hjálp í gegnum verkina.

Um kl. 8 kom maðurinn minn fram og byrjaði að tímasetja verkina fyrir mig því ég treysti mér ekki lengur til þess, honum leist ekki á blikuna því hann náði ekki 3 mínútum á milli verkja og taldi tímabært að við myndum fara upp á deild. Ég fór því að klæða mig og reyndi aðeins að  borða og um kl. 10 vorum við komin upp á deild þar sem dásamleg ljósmóðir tók á móti okkur og tilkynnti að ég væri komin með 6 í útvíkkun og að öllum líkindum yrðum við foreldrar þennan dag!

Við fórum á fæðingarstofu og hittum aðra dásamlega ljósmóður sem tók við fæðingar óskalistanum mínum og lét renna í bað. Ég fór í baðið og spjallaði við hana um listann og tók hún sérstaklega fram að ég væri greinilega mjög vel undirbúin frumbyrja og spurði hvort ég væri búin að vera í jóga eða öðrum undirbúningi þar sem ég væri svo einbeitt, slök og undirbúin þrátt fyrir litla hvíld um nóttina. Verkirnir fóru að versna en ég hélt mínu striki í öndun og æfingunni og auk þess greip ég í gaddaboltann og var ofan í baðinu.

Kl. rúmlega 13 var ég komin með 8 í útvíkkun og fór að bæta við glaðloftinu þar sem verkirnir voru ansi harðir. En með glaðloftinu hélt ég samt alltaf í öndunina og gaddaboltann og komst þannig áfram. Á meðan þessu stóð reyndi ég að fara með í huganum möntrur sem ég hafði tileinkað mér úr jóganu.
Uppáhalds mantran mín sem hjálpaði mér mest var ÁST – Anda, slaka, treysta; með kommu yfir býr til ást ❤️ en þegar ég var alveg að gefast upp og að fara öskra og biðja um mömmu mína og segja að ég gæti ekki meir mundi ég eftir orðum vinkonu minnar sem sagði að þegar maður væri á þessum stað í fæðingunni væri svo lítið eftir svo ég ákvað að sleppa því og öskra frekar upphátt aðra uppáhalds möntru (maðurinn minn segir reyndar að ég hafi rétt muldrað hana en það er önnur saga) “ÉG ER OPINN FARVEGUR LÍFSINS” til þess að láta líkamann heyra að ég gæti þetta! En ég kom bara út orðunum  „ég er opinn farvegur“ og við það hélt ljósmóðirin að ég væri að biðja um mænudeyfingu en þegar ég endurtók þetta sprungu maðurinn minn og ljósmóðirin úr hlátri því ég hafði ekkert sagt í mjög langan tíma. Stuttu síðar baðst ég afsökunar á því að hafa pissað útum allt en manninum mínum tókst að sannfæra mig um að þetta hafi verið  „dásamlega tæra og flotta legvatnið“  sem hafi verið að fara.
Rétt fyrir vaktaskiptin kl. 3 var ég komin með 10 í útvíkkun og mátti því fara að rembast en átti erfitt með að ná því hvernig best væri að gera það. Kl. korter í 3 mætti nýja ljósmóðirin ásamt ljósmóðurnema og ljósmóðirin sem hafði verið með okkur allan tímann sagðist ekki tíma að fara alveg strax því hún héldi að barnið væri alveg að koma, hún hafði rétt fyrir sér því 20 mínútum síðar, kl. 15:05, poppaði fullkomna litla dóttir okkar í heiminn með hraði og kom okkur öllum á óvart hversu hratt hún kom enda kom hún öll út í einum rembingi! Maðurinn minn missti næstum af því þar sem hann var að hjálpa mér að rembast, hann hafði ætlað að biðja um að taka á móti dóttur okkar en þar sem allt gerðist svo hratt var það þannig að ljósmóðirin rétt náði að grípa hana!

Það sem ég get ráðlagt öðrum eftir mína reynslu er að gera haföndunin að ykkar besta vini, æfa hana í tímunum og heima fyrir með fæðingarfélaganum. Öndunin breytti öllu, vegna hennar var ég róleg ALLAN tímann og náði þar með að halda í traust mitt á líkama mínum fyrir verkefninu. Þegar ég datt út af sporinu kom maðurinn minn mér til bjargar því hann var búinn að æfa öndunina með mér heima og vissi hvernig hún virkaði.
Þegar ég lít til baka sé ég hvað allur undirbúningurinn í jóganu hjálpaði mér að upplifa mína draumafæðingu og fara inn í ferlið með ÁST að leiðarljósi, vitandi það að sama hvernig færi myndi dóttir mín koma í heiminn eins og hún ætti að gera og að það yrði því mín jógafæðing.

Gangi ykkur öllum sem allra best og ekki missa trúna þið sem eruð eða munið ganga fram yfir settan dag, litlu ljósin ykkar munu koma ❤️

Kærleikskveðja,
Sigríður Erla